¨Papa moest huilen, en papa huilt nooit¨
Vanaf haar studentenkamer in Rotterdam, tussen de online lessen door, vertelt Anna le Clercq
(19 jaar) haar verhaal. Ze is tweedejaars student geneeskunde aan het Erasmus MC. Èn zus van Samuel, haar broertje bij wie in zijn vierde levensjaar diabetes type 1 werd geconstateerd.
¨Ik weet nog goed dat papa moest huilen¨, vertelt ze, ¨en papa huilt nooit. Dat vond ik heel heftig, toen wist ik dat het ernstig was¨.
Anna zat destijds in groep 8. Ze kreeg veel mee, en zag hoeveel steun haar ouders hadden aan de medisch specialisten in het ziekenhuis, wat een arts kan betekenen voor iemand. Ze zag wat goede zorg betekende en bedacht toen al dat zij die zorg later ook zou willen geven.
(tekst: Martine Rademaker)
Studie geneeskunde
Hoe vastberaden ze was bleek al snel, toen ze in 4 VWO zat en na een strenge selectieprocedure werd toegelaten tot de Junior Med School aan het Erasmus MC. Daar volgde ze, naast haar reguliere school, 20 collegedagen les en deed ze 4 weken lang onderzoek naar een gedragstest die gebruikt werd voor het testen van medicijnen op proefdieren.
Twee jaar later werd ze, mede dankzij haar hoge cijfers en haar ervaring bij de Junior Med School, toegelaten tot de studie geneeskunde. Inmiddels heeft ze al een dag meegelopen in het Juliana Kinderziekenhuis, waar ze ook aan het bed stond van twee kinderen die waren opgenomen met de diagnose diabetes. ¨Ik merkte dat ik ze heel goed snapte, en begreep ook het gedrag van de ouders. Die waren heel praktisch bezig, dachten alles op te lossen met het verkregen schema. Ze hadden, heel begrijpelijk, nog geen idee van wat de verdere impact zou zijn. Toen in vertelde dat mijn broertje ook diabetes had, zag ik dat dat troost gaf aan dat kindje¨.
Een stage bij Diabeter stond ook nog op de planning, totdat corona roet in het eten gooide. Ze hoopt dat ze deze later in mag halen, als de situatie het weer toelaat.
¨Eigenlijk heb je als gezin allemaal een beetje diabetes¨
Ze blikt nog even terug op de periode dat Samuel uit het ziekenhuis kwam. ¨Ik weet nog goed dat hij doodsbang was om zijn infuus set van zijn insulinepomp te zetten, hij was bang voor de naald en de pijn. Ik heb toen als ¨grote¨ zus zelf die naald als eerste in mijn bil gezet, om hem over zijn angst heen te helpen. Ook leerde ik al heel snel om zijn bloedsuiker te prikken en zijn pomp te bedienen. Een paar jaar later leerde ik ook zijn infuus set zetten, waardoor Samuel samen met mij ook bij opa en oma in de camper kon gaan logeren¨.
Maar soms was Anna ook boos, herinnert ze zich. Dan mocht ze ook geen pizza, of frietjes. Want dat was ‘niet handig’ voor Samuel. ‘Eigenlijk heb je als gezin allemaal een beetje diabetes, iedereen past zich aan en houdt zich aan dezelfde regels¨.
Inmiddels is Samuel een echte puber van 12 jaar. ¨Dat merk je goed¨, zegt Anna, ¨want hij let niet zo goed meer op zijn diabetes. Hij vergeet het vaak en dat geeft irritaties.¨ ¨Maar die discussies laat ik lekker aan mijn moeder over¨, lacht ze.
Toekomstplannen
Anna heeft al goed in beeld wat ze met haar toekomst wil.
Ze zet zich in Rotterdam in voor de internationale Stichting IFMSA (International Federation of Medical Students’ Associations, deze organisatie houdt zich bezig met global health.
Anna is lokaal bestuurssecretaris en ze is nauw betrokken bij twee werkgroepen. Ze streeft ernaar om volgend jaar de stap te maken naar het nationale bestuur van deze organisatie.
Daarnaast heeft ze zich aangemeld als vrijwilliger voor Stichting KinderDiabetes in de regio Rotterdam, die momenteel lokaal opgezet wordt. ¨Ik weet nog niet wat ik ga doen, activiteiten organiseren of misschien wel educatie geven, het lijkt me allebei leuk. Binnenkort hebben we de eerste vergadering¨.
En op lange termijn? Ook daar is ze al stellig in. (Kinder)endocrinologie, omdat diabetes hieronder valt, maar ook omdat ik breed in de werking van hormonen geïnteresseerd ben. Of oncologie. Daar ben ik nog niet uit¨.
