We vinden er allemaal wel wat van, van de manier van opvoeden van de ouders om ons heen. Te streng, te toegeeflijk, te vrijpostig, te weinig ruimte en ook weer teveel daarvan. Hoe je het ook wendt of keert: het is nooit précies de manier waarop wij het opvoeden zélf aan zouden pakken en daarmee dus ook meteen een stukje minder perfect.
Tekst: Marina van der Wal
Heel Nederland volgt massaal de serie ‘De luizenmoeder’, over het wel en wee van een groep moeders en vaders. Met elkaar herkennen we de (ongeschreven) regeltjes van het schoolplein. De relaties tussen leerkrachten onderling en tussen de juffen, meesters en de ouders worden pijnlijk duidelijk gemaakt. En we vinden het met z’n allen práchtig!
Samen met de diagnose diabetes type 1 heb je ook automatisch de diagnose ‘een andere opvoeder’ gekregen
Zelf was ik zo’n moeder die het schoolplein een beetje probeerde te mijden; ik was er te weinig om de roddels meteen in perspectief te kunnen plaatsen en liep daarmee altijd radeloos achter de feiten aan. Dat ik mezelf met dit gedrag ook tot voedsel van menige roddel maakte ontdekte ik pas tijdens een schoolfeest na het horen van een tranentrekkend verhaal over twee jongetjes op school. En geloof me: het verhaal was echt vré-sé-lijk! In de steek gelaten door hun moeder, aan hun lot overgelaten door hun door verdriet overmande vader. En wat het verhaal nóg schrijnender maakte was het feit dat beide ouders zich totaal niet interesseerde voor de activiteiten die speciaal voor ouders werden georganiseerd. Feestjes bijvoorbeeld. Want: ook bij dit partijtje waren ze afwezig. De verbijstering was groot toen bleek dat ík de moeder van de twee sneuneusjes was. Ik was de week ervoor nog mee geweest op het kamp van groep 7 en hun vader gaf wekelijks tekenles aan extra begaafde creatievelingetjes… Een excuus verwacht ik na 15 jaar niet meer.
Samen met de diagnose diabetes type 1 heb je ook automatisch de diagnose ‘een andere opvoeder’ gekregen. En dat is dan weer een reden om met argusogen bekeken te worden door ouders in die kleine schoolplein-maatschappij.
Geen extra aandacht voor de luxe
Verhalen doen snel de ronde en vaak hoor je ze per ongeluk. Het gaat er daarna om wat je met de informatie doet om de boodschap nog een beetje bij te sturen. Dat is zo met de flauwe en achterbakse roddels maar dat is natuurlijk helemaal zo als jouw kind écht meer aandacht nodig heeft vanwege het hebben van een chronische aandoening.
Hoe maak je collega-ouders duidelijk dat rekening houden met jouw kind bij de tractaties geen luxe is maar noodzaak? Dat het tussendoor waardes checken geen vragen om aandacht is? Dat het wél mogen ‘snoepen’ (en hoe lekker is zo’n dextro-tablet nu eigenlijk werkelijk?) niet expres gebeurt en dat de extra aandacht die de juf of meester geeft écht nodig is? Of dit nu handig of wat onhandiger aangepakt wordt door de leerkracht.
En dan hoor je dat je wel ‘heel voorzichtig met je dochter bent’ en ‘moeite hebt met loslaten’ of ‘erg hijgerig bent als het om traktaties gaat’. Of toch iedere keer weer de gedachte ‘misschien toch teveel ongezond gegeten?’ in de ogen van een vader of moeder lezen. Je kunt zelf vast nog tientallen opmerkingen aan dit summiere rijtje toevoegen. En allemaal doen ze pijn. Eén voor één geven ze het gevoel dat je je moet verdedigen. En elke keer maar weer uitleggen dat diabetes type 1 écht anders is dan een tijdelijke bevlieging van ‘opletten met wat we eten’.
Dubbele diagnose
Samen met de diagnose diabetes type 1 heb je ook automatisch de diagnose ‘een andere opvoeder’ gekregen. En dat is dan weer een reden om met argusogen bekeken te worden door ouders in die kleine schoolplein-maatschappij.
Marina van der Wal is opvoedkundige en betrokken bij stichting Kinder Diabetes.
De eerste jaren heb ik inderdaad geprobeerd om het aan andere mensen uit te leggen en mij op sommige vlakken te “verdedigen”. Na ruim 7 jaar weet ik dat wij gewoon goed ons best doen in het belang van onze zoon. Of de omgeving dat altijd begrijpt?? Zeker niet! Jammer dan! Wij staan er (meestal) boven!
maart 2017
En opeens ben je dan een andere opvoeder gek genoeg waren we dat al omdat we pleegouders zijn, ons meisje werd in een klap diabetes kind 11 jaar oud………….en trots dat we zijn op haar hoe zij het allemaal doet en verwerkt 1 avond heeft ze gehuild ..( ik wil dit niet) de andere dag schreef ze naar haar klas groep 8 een brief wat het allemaal inhoud hoe je je voelt en wat het betekend als je diabetes type 1 hebt….de dokters waren compleet onder de in druk.zo”n mooie brief was het.
Bij ons was het zo anders dan ik bij Sandra Francisca las.
Wij werden wel opgevangen en er werd gevraagd wat kunnen we doen voor haar,
Mag ik bellen als het niet lukt zei de juf.en volle bak gingen ze er voor alle twee ze namen de tijd om in te leren via onze diabetes verpleegkundige die op school kwam uitleggen hoe en wat……………………..terwijl ze ook konden denken ach die paar maanden dat ze nog in onze klas zit. PETJE AF
Ons suikermeisje zoals we haar liefkozend noemen *natuurlijk* niet als er anderen bij zijn dat wil een puber immers niet.
Gaf een spreekbeurt na /_ 4 weken en had de diabetes verpleegkundige gevraagd kom je ook .en die zei ja tuurlijk we zullen ze een een testje laten doen., die kids uit je klas.
En grappig is dat een jongen met de grootste mond zichzelf geen vingerprikje durfde te geven terwijl hij voorheen steeds opmerkingen had van: ik zou ook wel tussendoor een koek willen of een blikje drinken wat betekend nou zo’n klein prikje haha hilariteit allom.
En dan start je suikermeisje op een nieuwe school en reageren docenten totaal verschillend op de situatie er zijn er met heel veel begrip ja meid je hoeft het niet te vragen hoor als je moet bellen om advies of als je de klas uit moet / tot je had toch net pauze moet je nu echt die dextro nemen, kan je niet wachten tot na de les en nu ook nog drinken en een koek eten
is het niet een beetje te veel .terwijl ze zelf heel goed weet wat en hoe te doen ze houd zich keurig aan de afspraken vanuit het ziekenhuis .
Maar dat maakt haar op sommige dagen best wel wat onzeker/ soms verdrietig.ook,
Kinderen uit haar klas zeggen soms ja we vragen je maar niet mee want jij mag toch niets eten of geen ijsje.of zo.
Toen heeft ze haar powerknopje omgedraaid zoals wij altijd zeggen .
((( HUP GIRL POWER KNOP OP AAN ZETTEN EN GAAN ))) weet je ik ben diabetes patiënt maar jullie hoeven niet voor mij in te vullen of ik wel mee kan om wel of niet iets te kunnen eten ik hoor bij het groepje en ik kan zelf bepalen wat er met prikken of spuiten gebeurd . ik kan desnoods ook mijn eigen koek eten.
En wat ons zelf betreft je wereld gaat op zijn kop het wordt je opstaan en mee naar bed gaan tellen tellen tellen die koolhydraten ,maar langzamerhand beginnen we een ritme te krijgen met hulp van het diabetes team om ons heen geweldig een warme deken is het .al zal het verdriet er om ( denk ik ) best nog verder moeten slijten want dat steekt op onverwachte momenten nog wel eens de kop op .soms denk ik wel eens had ik het maar zelf ze is nog jong.
Wij herkennen dit totaal niet. Onze Tim was 2 toen hij de diagnose kreeg en kon dankzij top juffen vrijwel direct weer naar zijn vertrouwde plek op het kdv. Nu is hij bijna 6 en het gaat prima op en mét school! En andere ouders hebben gezonde interesse. Natuurlijk moet je nogal eens wat uitleggen, ik wist eerst ook vrij weinig over type 1 diabetes!
En is zoveel onwetendheid. En ouders die dan heel lief proberen mee te denken door jouw kind een andere traktatie te geven dan de rest van de klas… terwijl wij altijd hebben aangegeven dat hij met alle traktaties gewoon mee mocht doen.
Of: mijn mama zegt dat hij teveel gesnoept heeft en daarom ‘ziek’ is…
Juffen die zuchtend aangaven dat ze het wel lastig vonden en of hij beter naar speciaal onderwijs kon… we hebben het nu over 15 jaar geleden (basisschool, kleuters).
Gelukkig is er intussen wel eea veranderd.
Zo herkenbaar was dit allemaal voor me. Gelukkig de laatste basisschool jaren geen last meer van gehad. Mijn zoon nu 12 jaar, diabetes type 1 vanaf zijn vijfde jaar, is vanaf groep 6 naar een school met zorg gegaan (cluster 3). Op “gewone” basisschool totaal niet begrepen. Zeker nadat later bleek hij toch ook nog last had van pdd nos.
Bij het afscheid op de basisschool was er dan ook geen enkele ouder op het schoolplein die ons iets gezegd heeft van succes op je nieuwe school. Dat doet nu 3 jaar later toch best nog wel pijn.
Gelukkig heeft mijn zoon zich nu prima ontwikkeld, gaat komend schooljaar naar een “gewone” voortgezet onderwijs school. Gelukkig daar geen schoolplein perikelen meer!!!