¨Daantje lag te slapen tussen haar klasgenootjes¨
Karin van Leeuwen (47 jaar) is ZZP-er in de sport-, beweeg- en zorgsector en voorzitter van de regio Brabant-Oost van Stichting KinderDiabetes. Ze is moeder van dochters Daantje (12 jaar) en Noor (8 jaar). En heeft daarnaast ook nog eens drie bonuskinderen (21, 18 en 16 jaar). Een druk maar gezellig gezin. ¨Zo gezellig, dat ze zelfs allemaal nog samen mee op vakantie willen, dat zegt wel genoeg denk ik¨, glimlacht Karin.
(foto: Johan Katerberg | tekst: Martine Rademaker)
Dochter Daantje heeft sinds haar 4e levensjaar diabetes type 1. Ze zat net in de kleuterklas, was vaak moe, had veel dorst en was heel onrustig ’s nachts. ¨Eerst dacht ik nog, het zal wel door school komen, alle nieuwe indrukken die ze moest verwerken. Maar toen kwam de maandviering, waar kinderen mochten optreden. Daantje was hierin nooit haantje de voorste en was normaal gesproken hyper geweest van de stress. Maar in plaats daarvan lag ze bijna te slapen tussen haar klasgenootjes. Toen wist ik, het is mis¨, vertelt Karin. En had ze ook meteen het vermoeden dat het misschien wel eens diabetes zou kunnen zijn. Karin heeft de sportacademie gedaan, waar dit ook kort aan bod gekomen was. ¨Ik herkende de symptomen¨.
Daarna ging het heel snel. Bij de huisarts kreeg ze een vingerprik en werd ze meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ze vijf dagen bleef. Daar heeft Daantje nog goede herinneringen aan, gek genoeg. ¨Ze kreeg veel aandacht en mocht zelfs mee naar de keuken om haar eten te komen halen. Daar heeft ze heeft nog steeds wel eens over¨. Ondertussen gaf Karin nog borstvoeding aan Noor, die toen net geboren was, en werd ze wegwijs gemaakt in de wereld van diabetes. Een heftige tijd.
Karin vertelt verder: ¨Gelukkig is Daantje altijd redelijk goed in te stellen geweest, ze heeft de basisschool vlotjes doorlopen. De leerkrachten hebben ook altijd goed meegewerkt. Daantje was al vroeg vrij zelfstandig, kon daardoor ook gewoon mee met kinderfeestjes. Alleen haar canule en haar sensor durft ze nu nog niet zelf te zetten, maar dat komt wel. Daantje is eigenlijk altijd al een vrolijke, opgewekte meid geweest en is dat nog steeds. Ze heeft ook weinig diabetes baalmomenten.
Ze ging ook gewoon gezellig logeren bij opa en oma. Een hele brief ging er dan mee, vol instructies. ¨Wat een verschil was dat, toen Noor ging logeren. Een kus en een knuffel en dat was het. Toen had ik voor het eerst het besef hoeveel je eigenlijk altijd moet regelen¨.
Tekst gaat verder onder de foto
Insulten
Toch waren er wel confronterende situaties. Daantje voelt ’s nachts namelijk niet dat ze een hypo krijgt. Dit heeft ertoe geleid dat ze al vijf keer een insult heeft gehad. ¨Dat is akelig om te zien en om te horen¨, legt Karin uit, ¨ze gilt dan en beweegt heel veel. Ik durf op zo’n moment geen GlucaGen te spuiten omdat ze dan zo veel beweegt en ik bang ben verkeerd te prikken. Ik smeer dan wat honing in haar wang en na vijf tot 10 minuten komt ze dan weer bij. De ambulance kwam dan even checken of ze weer in orde was. Op die momenten was ik altijd heel sterk. Totdat de rust was wedergekeerd, dan was het fijn even een moment voor mezelf te hebben, wat ook kan als de ambulance medewerkers er bij zijn¨.
Daantje draagt dan ook een sensor, waarbij het alarm is afgesteld op een bloedglucosewaarde van 4,6. ¨Hierdoor moet ik regelmatig mijn bed uit¨, vertelt Karin. Binnenkort krijgt Daantje een nieuwe pomp en sensor, die voor betere nachten zou moeten zorgen. Hier kijken ze erg naar uit, ook omdat Daantje sinds kort intensief sport, vijf keer per week. Ze zit op hockey en tennist. In combinatie met de brugklas, dus nieuwe school en nieuwe sociale omgeving is het weer zoeken naar een nieuwe balans m.b.t. bloedglucosewaarden.
Nieuwe fase
Daantje zit nu in de brugklas, een nieuwe fase. Ze vindt het moeilijk om haar klas te vertellen dat ze diabetes heeft. Karin heeft haar mentor hierover geïnformeerd, Daantje krijgt de ruimte om het te vertellen zodra ze er klaar voor is. Een beetje spannend vindt Karin dit wel, ze heeft al een hypo gehad in de klas, waarbij ze geen dextro’s durfde te nemen. ¨Gelukkig steeg haar bloedglucose toen vanzelf¨.
Ook denkt Daantje soms verder na. ¨Hoe moet dat nu, als ik later op mezelf ga wonen en ik word niet vanzelf wakker ’s nachts?¨, vroeg ze pasgeleden. ¨Ik heb haar gerustgesteld, gezegd dat ze dan vast lichter gaat slapen omdat ze er nu op vertrouwt dat ik voor haar zorg ’s nachts. Dat is wel confronterend dat Daantje daar nu al mee bezig is.
Zorgen over toekomstig alcoholgebruik heeft ze niet. Daar gaat Karin het t.z.t over hebben, de consequenties als ze gaat drinken en de gevolgen ervan. Ze staat er onbevangen in. ¨Zonde om niet te proberen, ik vind dat je gewoon moet leven. Er kan altijd wel wat gebeuren, je kunt ook onder een vrachtwagen komen. Daar wil ik niet bang voor zijn¨.
