Van tienermoeder naar zakenvrouw
Tara Boxman (36 jaar): succesvol zakenvrouw, eigenaar en directeur van online marketingbureau ‘Miss Business’. Finaliste in de verkiezing Rotterdamse Zakenvrouw van het jaar.
Maar ook voormalig Jehovah-meisje, dat op haar 16e per ongeluk zwanger werd. En vervolgens op haar zeventiende als jonge tienermoeder beviel van haar dochter Yarah.
(tekst: Martine Rademaker)
Het bewogen leven van Tara, daar kun je een boek over schrijven. Dat heeft ze dan ook gedaan:
1 oktober komt haar boek ‘Van tienermoeder naar zakenvrouw’* uit. Haar levensverhaal, over een jonge tienermoeder die zich ontworstelt aan een verstikkende religie, in haar eentje een kind opvoedt en uitvindt waar ze echt gelukkig van wordt.
Als we haar treffen, komt ze net uit gesprek met de juridisch adviseur van Hugo de Jonge. Op weg naar haar volgende missie; er op beleidsniveau voor zorgen dat er op een andere manier met tienermoeders wordt omgegaan door de hulpverlening en hun omgeving. Zodat ze vertrouwen en daarmee zelfvertrouwen krijgen en daarnaast ook de kansen die ze zo hard nodig hebben.
Diagnose diabetes type 1
De reden dat we Tara interviewen, is dat middenin de moeizame en heftige periode dat ze opkrabbelde en haar leven op de rit kreeg, haar dochter Yarah ziek werd. Op haar negende kreeg zij de diagnose diabetes type 1.
Toen Yarah maar bleef plassen – voor het boodschappen doen, vervolgens in de Albert Heijn, en dan weer daarna-, en daarnaast ook veel dronk en steeds dunner werd, concludeerde Tara met behulp van Google dat het wel eens diabetes zou kunnen zijn. Daar schrok ze enorm van, een vriend van haar ouders had diabetes type 2, en was daardoor blind. Haar eerste gedachte was dan ook ‘als je diabetes hebt, dan word je blind’. Via de huisarts werd inderdaad bevestigd dat Yarah diabetes type 1 had, en ze werd naar Diabeter gestuurd. Daarna volgde een periode vol paniek, onzekerheid en onwetendheid. ¨Iedere dag kwam een verpleegkundige bij me thuis, om me alles te leren en Yarah te spuiten. Dat voelde echt als één grote rollercoaster¨, vertelt Tara.
¨Daarnaast kreeg ik ook nog eens opmerkingen vanuit mijn omgeving dat het ook nog wel eens mijn schuld kon zijn – ‘Geef je haar ongezond eten’ of ‘Dan is ze vast te dik’ – , waardoor ik nog onzekerder werd. Of ik werd aangekeken als ik een ijsje voor haar kocht¨-
Een zware periode
Ook leerkrachten op haar basisschool gaven te kennen niet te hele dag op Yarah te willen letten, en waren niet van plan om haar insuline te geven. ¨Dat was superheftig, om de haverklap moest ik heen en weer naar school, als ze te hoog of te laag zat¨, gaat ze verder. ¨En ondertussen was ik ook gewoon aan het werk en moest ik ’s nachts vaak iedere 2 uur mijn bed uit om te meten. Dat was zwaar, als alleenstaande moeder¨. Ze had niemand die het even van haar over kon nemen en vond de verantwoordelijkheid zwaar op haar schouders rusten.
Toen ze er helemaal doorheen zat en om hulp wilde vragen, klopte ze aan bij de ouderlingen van de kerk. Op dat moment was ze nog Jehovah’s Getuige. ‘Maar ook zij konden me niet helpen, ik moest maar wat extra tot God bidden, die zou me wel kracht geven’, vertelt ze. ¨Dus bleef ik er alleen voor staan dag en nacht¨.
En het bleef zwaar. ¨Ik wilde het zó goed doen, mocht niets verkeerd doen want het was mijn kind¨, vertelt Tara. ¨En het ging een keer mis, ik spoot toen per ongeluk een grote hoeveelheid kortwerkende insuline, terwijl ik dacht dat het de langwerkende was. Met een zak spekjes op haar schoot ben ik naar het ziekenhuis geracet, waar ze glazen siroop kreeg en boterhammen. Dat vond ik vreselijk. Dat is het enge, en ook dat het zo onvoorspelbaar is¨, vertelt ze verder. ¨Een andere keer was ze bij de buurvrouw in de tuin aan het spelen, ineens viel ze toen weg. Iedereen in paniek. Ik snauwde toen dat iedereen stil moest zijn, ik moest kunnen nadenken. Oja, GlucaGen, dacht ik toen. Ik voelde me toen schuldig, omdat ik even bevroor¨.
Tara voelde zich best wel eenzaam, in die tijd. ¨Alle adviezen die je krijgt zijn goed bedoeld, maar niemand begrijpt ècht wat diabetes type 1 inhoudt, hoe pittig het is, 24 uur per dag en dan in je eentje¨.
Puber
Inmiddels is Yarah 17 jaar en een echte puber. Zit in havo 5 en wil hierna marketing & sales gaan studeren. ‘Vergeet’ de meeste tijd dat ze diabetes heeft, wil er niets van weten. Laat haar diabetes spullen regelmatig thuis liggen. ¨Laatst was ze ’s ochtends naar school gegaan, en vervolgens met een vriendin mee naar huis, naar een feestje. Ze bleef ook slapen. 24 uur lang had ze niets met haar diabetes gedaan, en werd vervolgens doodziek wakker met een extreme hyper¨.
¨Haar HbA1c is torenhoog. Yarah neemt zich na iedere kwartaalcontrole voor om beter voor zichzelf te zorgen, dat gaat dan drie weken goed¨, vertelt Tara. ¨Ik moet maar wachten tot haar voorhoofdskwab volgroeid is¨, grapt Tara nuchter. ¨Yarah kijkt niet verder, maar ik maak me natuurlijk wel zorgen over de gevolgen op de lange termijn¨, voegt ze er serieus aan toe.
Bijdrage leveren aan Stichting KinderDiabetes
Tara zet zich met haar online marketingbureau ook in voor Stichting KinderDiabetes. Dat vindt ze belangrijk. ¨Wat had ik er destijds veel aan gehad, ervaringscontact met andere ouders, en even kunnen ademhalen als je kind op kamp en in goeie handen was. En het wegnemen van alle onwetendheid over diabetes type 1, mensen wakker schudden, dat vind ik belangrijk. Als bedrijf hebben we nu rechtstreeks invloed op de kennis die hierover wordt verspreid via social media, omdat wij die berichten schrijven, dat vind ik geweldig. Ook geef ik mijn medewerkers graag mee dat ondernemen meer is dan alleen het commerciele. Met het hele team supporten we de stichting¨.
* Nieuwsgierig naar het hele verhaal van Tara? Het boek ‘Van tienermoeder naar zakenvrouw’ is te bestellen via haar website https://taraboxman.nl/boek/
